Museumdrukkerij Meppel is een museum waar het gaat over de (boek)drukkunsten van het verleden tot nu. In een oud pakhuis van een voormalige drukker uit Meppel, zit nu het museum gevestigd. Het museum gaat terug vanaf de prehistorie met steendrukkunst tot en met de periode voor het overging tot het printen of digitaal drukken zoals we dat nu vooral kennen. Daarnaast is er een afdeling die demonstraties geeft in het boekbinden op verschillende manieren. Dit doet het museum dan ook voornamelijk in opdracht van anderen, net als het bedrukken van diverse opdrachten, zoals zakjes van een bakker. Het museum heeft een lift, waardoor je in een rolstoel ook alle etages (drie) kunt bezoeken. Op de bovenste, tweede etage is geconcentreerd op een wisseltentoonstelling en de zeefdruktechniek. Op de eerste etage is geconcentreerd op de drukkunst met inkt en letters. En op de begane grond is er geconcentreerd op het boekbinden. Er is zijn verschillende machines in bedrijf tijdens mijn bezoek welke in een oud pand, ook zorgen voor de nodige prikkels. Hoewel de vrijwilligers ook graag dingen willen uitleggen, merk ik bij mijzelf dat ik té afgeleid ben door alle geluiden om mij heen. Waardoor ik de uitleg ook niet goed kan verwerken of opslaan. Lastig in elk geval. In het museum hangen diverse schermen met een film. Het geluid staat hier van uit. Maar met ondertiteling in het Nederlands en Engels kun je de video’s volgen.
De geluiden van de verschillende machines en werkzaamheden in het museum, zijn flink. Met name omdat het museum erg in elkaar over gaat, merk je op alle etages alle geluiden op. De drukmachines of het mengen van emulsie voor de zeefdruk. Het werken aan herstel van boeken: het geeft allemaal geluiden die tegelijkertijd en stevig binnen komen. Daarnaast zijn boven spotjes richting vitrineglas die erg weerkaatsend zijn, iets minder handig dus. Vrijwilligers willen heel veel vertellen, maar eigenlijk is het té veel informatie in korte tijd, terwijl die informatie niet via een andere manier te krijgen is, door bv. te lezen.
Het museum is heel erg vol. Eigenlijk is er ook geen enkele ruimte onbenut. Dat heeft ook gevolgen ten aanzien van prikkelverwerking: er is dan ook geen ruimte beschikbaar om te ontprikkelen of je even wat meer terug te trekken. Ook niet als ik het bij een vrijwilliger navraag. Uit navraag blijkt dat de locatie niet bekend is met de Autipas of Hidden Disabilities Sunflower.
