Attractiepark Drouwenerzand staat in het noorden van het land bekend als een familiepark. Zo kwam ik er als kind wel regelmatig en als volwassene wat minder. Het attractiepark is een type pretpark waarbij er relatief weinig thematisering plaatsvind. Je kan het in die zin niet vergelijken met zoiets als Slagharen of Toverland. Het park is relatief klein, waardoor de attracties ook dicht bij elkaar staan. Dat heeft dan weer als voordeel dat je niet kilometers hoeft te lopen, zoals je vaak ziet in de grotere parken. De attracties zelf varieert van de allerkleinsten tot aan volwassenen die zich ook zeker wel in dit park kunnen vermaken. Maar waarom dit park vooral in trek is, heeft te maken met de all-inclusive formule: je betaalt de entree, waarna je de hele dag gebruik kan maken van de attracties, maar ook de hele dag onbeperkt koffie, thee, ranja, friet, snacks, broodjes, fruit en ijs kunt eten. En door de opzet is het ook nog overzichtelijk wanneer je kinderen hebt om hier op te letten.
Attractiepark Drouwenerzand etaleert zichzelf als autismevriendelijk park. Maar is dat uiteindelijk wel zo? En wat houd dan het autismevriendelijkheid in? Ik vind dat zelf altijd een lastig begrip, juist omdat er zoveel verschil zit tussen de mensen met autisme en hun prikkelbaarheid. Het park is in elk geval bekend met de Autipas en op vertoon van de autipas kun je een vervangende pas met keycord krijgen bij betaling van een borg van € 10,- die je bij het inleveren van de pas retour krijgt. Met deze pas kun je gebruik maken van de uitgang van de attractie, waardoor je niet midden in de drukte hoeft te wachten bij een attractie. Op zichzelf is dat al heel fijn natuurlijk. Toch zijn er nog best veel verschillende prikkels aanwezig in en rond het park. En dan komt ook het nadeel om de hoek kijken van de kleinschaligheid van het park, waardoor je veel geluiden hoort van de verschillende attracties. Bovendien viel het mij op dat ondanks het in hetzelfde park is, de individuele attracties andere muziek hanteert dan de centrale boxen die popmuziek draait. Wel vind ik ook deze geluiden vrij hard staan, maar gelukkig niet dat de attracties onderling het nodig zijn om met elkaar en elkaars geluiden te concurreren. Ik begon mijn dag in eerste instantie met op maat gemaakte oordoppen, later deed ik mijn active noice cancelling koptelefoon op en nog later deed ik daar muziek bij aan, naar mate ik meer prikkels kreeg, maar ook meer prikkels door andere mensen die in het park zijn.
Binnen het park zelf heb ik helaas niet echt rustige plekken kunnen vinden waardoor je een afwisseling kunt aanbrengen tussen een prikkelrijke en een prikkelarme omgeving. En ook hier heb je dan weer een voor- en nadeel van de all-inclusive formule: aan de ene kant is het fijn dat alles inclusief is. De andere kant houdt dit ook in dat de eetgelegenheid eigenlijk ontzettend prikkelrijk is met geluiden, mensen en een slechte akoestiek waardoor het ook nog eens fijn galmt. En te veel prikkels, leidt bij mij ook direct tot geen eetlust en geen dorst hebben. Dus ik was dan ook blij dat ik voor de grote drukte al wat had gegeten. Uiteindelijk ben ik wel tijdens het bezoek tegen overprikkeling aangelopen, waarna ik mij maar heb gemeld bij een medewerker met de vraag of er een ontprikkelruimte of stilteruimte is. En dat is dan wel goed: hoewel de medewerker dit zelf niet wist, werd ik niet van het kastje naar de muur gestuurd, maar er werd adequaat opgetreden, de medewerker zocht het uit, kwam eigenlijk vrij snel terug, bracht me naar een locatie en daar kon ik even bijkomen. Hoewel het niet helemaal stil was, was dit samen met de active noice koptelefoon wel het geval. Het is in elk geval voor de locatie wel noodzakelijk om je bij een medewerker te melden, daar deze ruimte strikt genomen in de receptie van het vakantiepark zit. En de receptionist was in dat opzicht ook vriendelijk of ik nog wat moest hebben van haar. Hier heb ik zelf zo’n drie kwartier gezeten voor het weer enigszins neutraal is.
Ik wilde nog 1 attractie in elk geval doen: de Drifter die dit jaar net open is gegaan. Tenslotte: hoewel ik een uitgangspas had, viel het mij ook op dat je soms niet gezien werd door personeel. Dat vond ik jammer. En wat nog een dingetje was is dat er een mascotte rond liep die op mij af kwam met een keycord van autisme om en mij wilde knuffelen. Die heb ik van mij af geduwd, want ik had al bewust afstand genomen (zo’n 2 meter) in een wachtrij, maar blijkbaar was dit niet duidelijk genoeg als signaal. Ik denk echter dat als iemand al kenbaar is met autisme, het misschien wel handig is om hierin wat terughoudend te zijn naar deze bezoekers in de zin van aanraken. Het kan voor mij persoonlijk misschien anders zijn dan voor andere mensen met autisme, maar even aftasten of het wel goed is, lijkt me niet heel raar.
Al met al heb ik wel een oké dag gehad, op verschillende dingen weer vooral in mijn lijf gevoeld, wat ik prettig vind aan attracties. Maar tegelijkertijd, ook veel divers prikkels gehad, waardoor ik het ook eens ben met de score oké/oranje.
