Het museum Batavialand vermeld op hun website dat ze een interactief museum zijn en dat doet mij van tevoren eigenlijk al alle alarmbellen doen rinkelen. Want wat kan je dan wel niet allemaal verwachten? En welke beschermende middelen moet ik meenemen om de prikkels te beperken? Dat zijn lastige vragen. Ik was in het museum gelukkig op bijna alle momenten alleen in een zaal. Maar ik kan mij zo voorstellen dat het totaal een ander beeld had gegeven op het moment dat hier op de kinderspeelplaats, die centraal in het museum is, een totaal andere beoordeling eruit zou komen. Het museum vertelt met name het verhaal rondom de scheepvaart op de zuiderzee, voordat het de polders droogelegd zoals we nu Flevoland kennen. Dit doen ze op diverse stukken. Wat ik zelf mooi vind is vooral tastbare dingen zien of voelen. Ik bedoel, met het wereldwijde web kun je tegenwoordig in een muisklik in de andere kant van de wereld zitten. Met een museum hoop ik dan ook altijd dat ik niet mijn mobiele telefoon hoef te gebruiken. Ook vind ik dat gewoon prettiger als het gaat om het licht van de telefoon. Maar dat geldt ook voor de informatie in het museum zelf dat ik dit liever niet van een digitaal scherm krijg. Ook ten aanzien van de lichtprikkels die dit met zich mee brengt. Het museum bestaat uit drie delen: het hoofdgebouw, de werf en de Batavia (replica van een VOC schip). Ik ben zelf begonnen in het museum. Maar na het afrekenen vroeg ik ook: wat is de route. Die is er niet. Dat geeft bij mij eigenlijk al een soort kortsluiting. Want wat is dan een logische manier van lopen.
Maar goed. Ik begon zo bleek in het speelparadijs voor kinderen, wat in mijn beleving wel leuk gedaan is. Ik moet daarbij opmerken: ik zou hier niet zelf met kinderen willen zijn vanwege het geluid. Maar Het is een plein met allerlei waterproefjes en hoe je water kan stuwen en sturen. Leerzaam en tegelijkertijd ook dat je iets met je handen mag doen. Altijd wel fijn om water te voelen. In het deel van de scheepswrakken viel mij een temperatuurverschil op. Ik vond het niet erg, was even weer wat koeler. Wat ik vervelender vond aan deze zaal is dat het perse noodzakelijk was om met boxen het geluid van een storm na te bootsen en knipperde/flitste hier lampen. Erg vervelend als je het mij vraagt, dus maar kort gebleven.
Ik vervolg mijn weg langs vitrines en kom uiteindelijk bij een schip dat op de kop ligt tegen, deze is bedoeld voor kinderen, maar geeft wel een stevig geluid, waar ook een filmzaal is. Op zich theatraal mooi gedaan. Het tweede deel van het bezoek gaat naar de werf. In de werf willen ze mij bij voorkeur gebruik laten maken van een app met nog meer informatie. Pas als ik aangeef dat een museumbezoek traditioneel zonder app werkt voor mij, valt het kwartje. Hier loop ik verschillende werkplaatsen door van ambachten zoals de zeilmakerij of de afdeling die de modellen bouwt. Buiten is er nog een scheepswerf waar schepen van hout worden gereconstrueerd. In de verschillende werkplaatsen word getimmerd. Dat vind ik geen prettige geluiden. Qua licht vind ik het hier wel weer prettig. Er zijn wel geuren van materialen aanwezig, maar is niet erg. Wel loop je ook qua temperaturen hier van warm naar koud naar weer warm. Enigszins voorspelbaar. Wel mis ik ook hier op de binnenplaats met name wat mijn route is.
Het laatste onderdeel is de Batavia. Dit is een replica van een VOC schip en ligt voor anker. Ik was blijkbaar wat grootmoedig, want er kwam al een medewerker achter mij aan dat het niet de bedoeling was dat ik zelfstandig het schip zou beklimmen met oog op de veiligheid. Al denk ik dat dit soort informatie prettiger was geweest op het moment dat je dus je kaartje haalt: voor wie, wat en hoe. Maar goed. Hier komt dus een vrijwilliger naar mij toe gesneld, waarna ik een rondleiding krijg op de boot. Ik kan in die zin de bevlogenheid en passie merken bij de vrijwilligster. Maar ik had het wel prettiger gevonden als er even was geïnformeerd over wat ik zelf wilde. Ik wilde nu de medewerker niet een deksel op de neus geven, maar als je mij nu vraagt wat ze allemaal vertelt heeft: ik weet het gewoon niet meer. Daarbij kwam er zoveel informatie dat ik de voortekenen al merkte van overprikkeling. Het was gelukkig al richting sluitingstijd, waardoor de tijd beperkt werd, maar ik had wel zoiets: als je dan al verplicht met een medewerker het schip op moet, wellicht dat deze dan even kan informeren naar de informatiebehoefte. In mijn geval was het prima geweest om dingen te zien, te voelen en een heel klein beetje informatie te hebben over het nut en noodzaak vanuit die tijd en gebruiken. Maar dat is het dan ook. Maar misschien is dat ook wel het stukje autisme, dat ik het niet zo interessant vind hoe de romances waren in die tijd.
