Op verzoek van het Oude Ambachten & Speelgoed Museum in Terschuur bracht ik een bezoek aan het museum. Het museum kent twee kanten. Aan de ene kant laat het oude ambachten en verschillende attributen zien, op de zolder hebben ze ouder Speelgoed en buiten is nog een plein met Oudhollandse spelletjes en landbouwvoertuigen. Al met al is het een bonte verzameling van diverse voorwerpen. Van tevoren ga het museum al aan at ze denken wel prikkelrijk te zijn, maar het niet precies weten hoe ze het toegankelijker kunnen maken voor mensen met autisme. Met dat uitgangspunt heb ik het museum ook bezocht. Normaal als ik gevraagd word door een locatie voor een testbezoek, dan ben ik van mening om geen beschermende middelen in te zetten tijdens het bezoek. Het is voor het eerst dat ik hierin een uitzondering maakte tot nu toe. In het deel van de oude ambachten heb je een soort lange gang waar je aan beide kanten elke ongeveer 3 meter een oude ambacht uitgebeeld. In zo’n scene van 3 meter hangt boven een (felle) TL-buis van richting het witte licht. Ook in de lijnen dat je rondkijkt in elke scene. Hierdoor merkte ik snel op dat ik hier erg door getriggerd werd en heb ik een pet op gezet.
Daarnaast staat elke scene heel erg vol met verschillende attributen. Het fijne ten opzichte van andere musea is dat je in de scenes mag staan en attributen kunt aanraken en voelen. Dat is wel een pluspunt. Maar doordat het zo vol staat, weet ik ook niet goed waar ik moet kijken of waar ik moet beginnen of niet. Er is wel een route om te volgen om overal langs te komen, maar er zitten geen rustmomenten in de route in die zin. En dat is ook wel wat ik in die zin mis. Overal waar ik kijk word ik weer getriggerd door volheid en het gebrek aan overzicht binnen de scenes. Daardoor krijg ik een beetje de indruk dat het “too much” is en ik mijn bezoek niet heel aangenaam ervaar. Ook mis ik in die zin dan waar ik sneller nieuwsgierig naar ben: waar dient iets voor of hoe werkt het precies? Er zijn medewerkers die dit vertellen aanwezig, maar ik zou de voorkeur hebben om juist dit te lezen. Ik merk dan ook dat ik persoonlijk door de volheid ook mij hoofd snel vol loopt.
De scenes zijn verder aan elkaar geschakeld, waardoor ik ook de bezoekers van achter de wand hoor qua praten. Hierdoor maakt het voor mij het nog lastiger om mij te concentreren op de scenes. Er zijn bij bepaalde scenes een bewegingssensor geplaatst, waarna er na activering een geluid afgespeeld word, zoals in een kapsalon knippende scharen te horen zijn. Daarnaast word op een viertal locaties gebruik gemaakt van audiovisuele presentaties waarbij geluid, al dan niet in combinatie met beeld in een loop continu afgespeeld word. Ook door de dunne wanden tussen de scenes, hoor ik dit door elkaar wat mij stoort. Ook merk ik op dat verschillende speakers wel ingeschakeld staan, maar geen muzikale vertoning heeft, hier komt een lage bromtoon uit en ik merk dat dit mij wat agitatie geeft. Het is daarin gewoon jammer, want het zou niet nodig hoeven zijn.
Op het gedeelte speelgoedmuseum merk ik dat het lichtplan slimmer is afgesteld door de TL buizen. Deze zijn namelijk bevestigd aan de binnenkant van de vitrines, waardoor ik er minder snel in kijk, ook zijn hier relatief weinig lampen die in het oog vallen, wat ik als prettig ervaar. Op het speelgoed gedeelte van het museum zijn verschillende delen te activeren met een knop, waardoor bijvoorbeeld mecano delen gaan bewegen en er geluid afgespeeld word, of er begint een treintje te rijden. Alleen een spelcomputer geeft doorlopend hier geluid weer, maar ik kan mij indenken dat dit voor kinderen wel weer een leuke speelplek is. Al zou ik mijn hart vast houden voor al het geluid wat er extra vrij komt in al een gehorig museum. Nu scoort met een enkele bezoeker het museum dan oké, maar dan zal het snel doorschieten naar overprikkelend. Er is in het museum overigens wel een mogelijkheid om te ontprikkelen: in de serre van het restaurant is het mogelijk om hier toegang tot te krijgen wanneer het even te veel is geworden.
