Wereldrestaurant Goud is nu enkele jaren open en is een wereldrestaurant. Nu kun je sowieso al denken dat wereldrestaurants op zichzelf wel een risico an zich is. Maar in het verleden, bezocht ik deze ook, niet altijd met problemen of iets. Je hebt hier in principe voor ieder wat wils en er is ruimte voor kinderen gemaakt om te spelen. Voor iemand zonder autisme is het al lawaaierig, maar die lukt het zich om wellicht nog te focussen aan de mensen waarmee je aan tafel zit. En hoewel het eten van kwaliteit was (en ik hou dan vooral van vleesgerechten), kostte mij het lawaai te veel energie. Ik weet dan ook inmiddels wat voor mij de signalen van overprikkeling zijn. Ik kan ze echter nog niet goed in het voren aanvoelen. En wat ik ook een enorm nadeel vond: ik kon me niet goed voorbereiden op het bezoek afgaande van de website, indeling etc. Dus ik was na ongeveer een half uur ook al wel op overprikkeling door geluid i.c.m. warmte, dat ik toch even naar buiten ging, maar daarna kwam ik terug en was het er nog. In dat opzicht is dat in het nadeel, want als ik zo’n bonkende hoofdpijn heb, dan eet ik ook niet graag meer, en waar kom je dan nu juist voor… Nee, dan is het gewoon erg jammer. Ook had ik mijn agitatie hier hoog omdat bij het wachten bij bv. de grillplaten, ik mijn personal space mistte: waardoor het ook dubbel op werkt. Ik dacht de rust te kunnen vinden op de toiletten, even uit de drukte, even uit het geluid, hebben ze zelfs hier muziek (hard) aan staan. De enige plek waar dan enigszins rust te vinden is, is buiten. Het is wellicht ook gewoon kenmerkend voor het type restaurant, maar omdat het op uitnodiging ging van iemand anders ben ik toch meegegaan. Ik weet ook niet goed waarom ik er minder goed tegen kan dan een aantal jaren geleden, maar wellicht komt het wel dat ik mijn lichaamssignalen beter aan heb leren voelen.
