Sprookjehof Zuidlaren, de laatste keer dat ik er ben geweest praten we misschien wel over 25 tot 30 jaar geleden dat ik nog een klein jongentje was en er samen met mijn ouders kwam. In die tijd is het park dan ook zeker veranderd. Zo is er wifi op het park bij gekomen. Nee, dat niet. Er zijn natuurlijk wel de nodige veranderingen. Zo is er bij gebouwd, speeltoestellen vervangen en is de beleving als kind toch zoveel anders dan als je er als volwassene rond loopt. Ik kan me dan ook nog wel bepaalde dingen voor de geest halen, bepaalde fragmenten zoals de schommelboot die er nog steeds staat of het reuzenrad wat in beweging komt door te fietsen. Maar het is nu eenmaal zo dat er tegenwoordig meer is voor kinderen om mee te spelen en ook om naar een locatie te gaan, het ook meer moet gaan bieden. Toch ben ik dan blij dat bepaalde elementen bewaard zijn. Zoals het sprookjesbos waar ik als kind onwijs veel uren heb doorgemaakt, zoals mijn ouders mij vertelde. Zo vertelde de manager mij ook dat van oorsprong De Efteling (1952) en Sprookjeshof (1957) in dezelfde periode gestart zijn. Dat er een aantal boeren vanuit het noorden naar het zuiden reden en dachten; dat kunnen wij ook. En zo begon langzaam maar zeker overal een huisje met een sprookje te staan en kwam er hier en daar een speeltoestel bij, elke keer als er weer een beetje geld beschikbaar was. Sinds vorig jaar zit er weer een nieuwe eigenaar op het park die ambities heeft om het park in elk geval duurzaam te laten bestaan voor de komende 10-20 jaar. En eerlijk gezegd, ik hoop dat het mag gebeuren.
Het huidige park bestaat in feite uit vier delen en heeft een oppervlakte van ongeveer 40 hectare, wat net iets groter is dan de helft van de Efteling. De vier delen bestaat uit het sprookjesbos, een buiten speelgebied, een kinderboerderij en een indoor speelgebied. In het sprookjesbos is niet een hele duidelijke route, waarschijnlijk ook omdat je over een bepaald stuk zowel heen als terug komt. Er zijn ruim twintig sprookjes die in een soort huisjes zijn afgebeeld. Hoewel de manager ook aangeeft dat het verouderd is, zie je dit in bepaalde opzichten ook terug in wat haperende techniek of dat de poppen of de animatronics maar beperkte bewegingen herhalen. Je zou ook kunnen zeggen dat het nostalgisch is. Het zou me dan ook niet verbazen dat de poppen die ik als kind heb gezien nog identiek zijn aan wat er nu nog staat. De sprookjes komen hier tot leven door een knop in te drukken, waarna het showtime is: het licht gaat aan en het muziek of het verhaaltje begint af te spelen. Hierbij is het ene sprookje luider dan het andere sprookje. Over het algemeen kan ik de meeste geluiden wel hebben, hier en daar is het wat te luid of komt het door de stenen achterwand dat er meer galm zit in de geluidspresentatie.
Het centrale punt waar je steeds overheen komt vanaf de ingang naar de andere gebieden is een grote buiten speeltuin. Hier vind je grotere speeltoestellen waar eigenlijk niets werkt op elektra: alles moet door mensen zelf in beweging worden gebracht, zoals een monorail met trappers of een zweefmolen. Zeker voor gezinnen is dat denk ik wel een extra fijne bijkomstigheid, dat je in dit gedeelte ook wat meer samen aan het spelen bent. Het derde gedeelte die ik als kind ook nog herkende is een kinderboerderij waar je tussen de geiten kunt lopen. Daarnaast hebben ze ook herten die zich erg goed verstoppen aan de achterzijde van het gebied. Hier kun je niet naar toe lopen. En sinds 2010 heeft het park dan een indoor speelhal van 10.000 vierkante meter, waar een reuze glijbaan in staat, verschillende speeltoestellen, wederom een monorail en een theater waar elk half uur een soort voorstelling word gehouden met een audioband en animatronics van met name apen die verlicht worden en wat bewegen. Ik denk voor kinderen prachtig mooi, qua licht is het ook daar prima omdat je niet tegen het licht in kijkt. Het geluid was naar mijn smaak iets te hard, maar het fijne was ook dat je buiten de theaterzaal eigenlijk daar niets meer van meekrijgt. Waarom dat zo fijn is, heeft te maken met mogelijke rustpunten en ontprikkelruimten. Want als het dan toch rustig is tussen de voorstellingen, dan zou je hier ook tussendoor prima kunnen ontprikkelen.
Ook in het buitengebied zijn hier volop mogelijkheden toe, ook als het drukker zou zijn in het park, zoals rondom het indoorgebouw, maar ook in de ander 3 gebieden zijn best gelegenheden waar het rustig is, om tot rust te komen of te ontprikkelen. Dat komt mede door het feit dat er eigenlijk helemaal geen themamuziek, wat ik zelf dan prettig vind. Ook in de indoor hal word eigenlijk alleen bij het horecapunt wat geluid afgespeeld, maar verder niet. Wat ik zelf als heel plezierig ervaar. Daardoor zijn er in het hele park heel erg weinig prikkels te vinden en als er al prikkels zouden zijn, dan komen deze toch voornamelijk voort uit andere bezoekers. Met andere woorden: dit is een heel fijn park als je met (jonge) kinderen prikkelarm erop uit wil gaan, maar kies de momenten daarin wel zorgvuldig. In een weekend is het misschien wat minder handig dan door de week. Wat ook fijn is dat dit park bijna het hele jaar open is, in tegenstelling tot andere parken in het Noorden van het land, waardoor je ook op de rustige momenten hier naar toe kan. Zelf vind ik het ook nog wel gunstige tarieven hebben van € 12,50 per persoon, waardoor je ook met minder budget toch nog een dagje uit kan. En in tegenstelling tot veel andere parken, kun je er gratis parkeren.
